Julijana Lula Lazarević- po mnogima najbolji srednjoškolski profesor u istoriji

U monografiji srednje škole “Tragom jednog stoljeća“ nekoliko stranica je posvećeno  omiljenoj profesorici srpskog jezika Julijani Luli Lazarević. Prenosimo skraćeni tekst koji u integralnoj verziji možete pročitati u navedenoj monografiji. Podsjećamo , nakon odlaska u penziju Lula se odselila u Beograd kod sina, i ubrzo preminula 2001. godine . Njen suprug Lule bio je poznati veterinar, koji je stradao u saobraćajnoj nesreći, a bio je brat Čede Lazarevića direktora zvorničkog srednjoškolog centra. 

Mnogi Lulini učenici se još uvijek sa najljepšim uspomenama sjećaju svoje profesorice koja im je “usadila” ljubav prema knjizi, lijepom govoru i pisanju, a neki su, kasnije,  joj postale i kolege.

Julijana Radulović je rođena u Šapcu 23. maja 1931. godine. Završila je Filološki fakultet u Beogradu, a nakon toga, dekretom, kako se to tada određivalo, svoj prvi posao dobila je u čačanskoj gimnaziji gdje je radila godinu ili dvije. Na njeno insistiranje prebačena je u šabačku gimnaziju. NJena sestra Milica Sabljak je tada već radila kao profesor geografije u Zvorniku. Jednog dana Julijana je otišla kod svoje sestre  i tu upoznala svog budućeg supruga, veterinara Laleta Lazarevića. Uslijedila je ljubav i prelazak u zvorničku gimnaziju. 

Kada se u Zvorniku spomene ime Julijane Lule Lazarević značajan broj nekadašnjih učenika zvorničke gimnazije ističe da je to po njima najbolji srednjoškolski profesor u istoriji Zvornika. To nisu potvrdili samo njeni bivši učenici, nego i njene nekadašnje kolege s kojima smo, takođe, imali priliku da razgovaramo i oni su svjedočili o njenoj izuzetnosti. 

Na tu temu i na neke druge teme, razgovarali smo sa njenim sinom Dejanom koji živi  u  Beogradu .

– Bila je žena koja je tražila znanje, red i disciplinu, bila je veoma stroga, ali i veoma
pravična. Umjela je uvijek i da pomogne svojim đacima ako imaju probleme, Zvornička  gimnazija se tako kotirala da su na Sarajevskom univerzitetu
govorili da im iz Zvornika dolaze đaci među prvih pet gimnazija u BiH, najbolji studenti, koji su zaista uspješno završavali studije iz različitih oblasti – kaže Julijanin sin Dejan.

Uvijek je bila dama i tako se držala i u društvu, i u gradu, i na radnom mjestu.

– U to vrijeme bilo je obavezno da djevojke nose kecelje, a momci su morali da imaju mantiliće do malo ispod pasa. Djevojkama nije bilo dozvoljeno nikavo šminkanje. Na sve te kecelje mogao je samo da se stavi znak gimnazije ili broj odjeljenja.

Kao što je to danas na prestižnim koledžima u svijetu najnormalnije, možda samo na jednom stilski jačem nivou. Svi su bili u tom pogledu ravnopravni, jednaki. Posebno je to bilo važno za djecu sa sela. U svakom odjeljenju je bio određeni broj učenika sa sela. Lula se između ostalih trudila da se upravo ta djeca ne osjećaju odbačeno. Govorila je, „Morate ih prihvatiti, njima je teško, oni putuju.“ 

Dejan se sjeća svojih srednjoškolskih dana po odličnim profesorima i dobrom društvu. Spomenuo je svoju razrednu, Milenu Zekan, profesoricu biologije, zatim Sadetu Kamišalić, profesoricu hemije, profesora matematike Vojina Pažina, istorije Branka Kostova i dr. Mnogi od Lulinih učenika napravii su zapažene karijere, on je naveo Jovicu Markovića, te Lulinu učenicu, spikerku Radinku Kapetanović (Marković). Zatim, „bilo je“, kaže, „dosta dobrih ljekara. Dragan Popović i Mišo Hasanović su napravili jake karijere kao direktori u Sarajevu. Bilo je zaista dosta uspješnih đaka , koji su išli ili za Sarajevo ili za Beograd“. ispričao još jednu poučnu priču iz njegovog života i života njegove majke.

Profesorica Lazarević je 2010. godine posthumno odlikovana priznanjem grada Zvornika, Zlatnom medaljom „Stanko Nikolić“ za zasluge iz oblasti kulture i obrazovanja.